تومورهای عصبی در اندام ها

مقدمه

تومورهای عصبی محیطی( عصب های اندام ها و سر و گردن) در داخل یا نزدیک رشته های  اعصابی رشد می کنند که سیگنال های(فرمان های) مغز شما را به بقیه بدن شما منتقل می کنند. این عصب ها عضلات شما  را کنترل می کنند تا بتوانید پیاده روی کنید، چشمک بزنید، ببلعید، چیزهایی را انتخاب کنید و سایر فعالیت ها را انجام دهید.

تومورهای عصبی محیطی می توانند در هر جایی از بدن اتفاق بیفتند. اکثر آنها سرطانی (بدخیم) نیستند، اما آنها می توانند به درد، آسیب عصبی و از دست دادن عملکرد در ناحیه آسیب دیده منجر شوند.

انواع مختلفی از تومورهای عصبی محیطی رخ می دهند. این تومورها با رشد درون اعصاب (تومورهای داخلی) یا با فشار دادن بر روی آنها (تومورهای خارجی) بر اعصاب تاثیر می گذارد(شکل ۱).

یافته های بالینی

علائم و نشانه های تومور عصبی محیطی از اثرات مستقیم بر عصب اصلی یا  با فشار دادن بر اعصاب، رگ های خونی یا بافت های اطراف ایجاد می شودن. همانطور که تومور رشد می کند ممکن است بیشتر باعث بروز علائم و نشانه ها بشود، هرچند اندازه تومور همیشه شدت علائم آن را تعیین نمی کند.

علائم و نشانه های تومور عصبی محیطی بسته به محل تومورها و بافتهای تحت تاثیر آن متفاوت است. آنها عبارتند از:

• تورم یا یک توده زیر پوست شما
• درد، سوزش یا بی حسی
• ضعف یا از دست دادن عملکرد در منطقه آسیب دیده
• سرگیجه یا از دست دادن تعادل( در تومورهای اعصاب سر)

چه وقت به پزشک مراجعه کنیم

وقتی یکی از علائم ذکر شده در شما ایجاد شد، به پزشک خود مراجعه کنید، به ویژه اگر یک توده دارید که به سرعت رشد می کند.

تومورهای عصبی به چه دلیل ایجاد میشوند؟

روشن نیست که چرا بیشتر تومورهای عصبی محیطی رشد می کنند. برخی از آنها به سندرم های ارثی شناخته شده مانند نوروفیبروماتوز (نوع ۱ و ۲) و شوانوماتوز مرتبط هستند. دیگران ممکن است ناشی از یک ژن ناقص یا ناشی از آسیب یا جراحی باشد.

عوامل خطر

تومورهای عصبی محیطی در افرادی که دارای:

• نوروفیبروماتوز (نوع ۱ و ۲) و شوانوماتوز. در این اختلالات، تومورهای عصبی در اعماق بدن یا در نزدیکی آنها ایجاد میشوند. این تومورها که اغلب چندگانه هستند، می توانند براساس موقعیت آنها به علائم و نشانه های مختلف منجر شوند. این تومورها معمولا غیرقابل تشخیص هستند.
• تاریخچه پرتو درمانی: اگر شما در معرض تابش اشعه رادیو اکتیو بودید، سالها بعد در معرض خطر ابتلا به تومورهای عصبی محیطی هستید.

تشخیص

برای تشخیص تومور عصبی محیطی، پزشک ممکن است از علائم و نشانه های شما، تاریخچه پزشکی شما، و معاینات فیزیکی و عصبی استفاده کند. او می تواند چندین تست را برای کمک به مشخص کردن علت علائم و نشانه های شما سفارش دهد.

• تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI). این اسکن با استفاده از امواج رادیویی و مغناطیسی برای تولید جزئیات دقیق و سه بعدی از اعصاب و بافت اطراف آن است.
• توموگرافی کامپیوتری (CT). یک اسکنر CT در اطراف بدن چرخش می کند تا یک سری از تصاویر را ضبط کند. یک رایانه از تصاویر استفاده می کند تا محل دقیق تومور عصبی محیطی شما را ببیند تا پزشک شما بتواند تاثیر آن را بر شما تشخیص دهد(شکل ۳).
• الکترومیوگرافی (EMG). برای این آزمایش، دکتر شما سوزن های کوچک را در عضلات شما قرار می دهد، بنابراین دستگاه الکترومیوگرافی می تواند فعالیت الکتریکی در ماهیچه شما را در هنگام سعی در حرکت آن ثبت کند.
• مطالعه هدایت عصب : شما احتمالا این آزمایش را با EMG خود دارید. این تست اندازه گیری می کند که چگونه اعصاب شما سیگنال های الکتریکی را به عضلات شما منتقل می کند.
• بیوپسی تومور : اگر آزمایشات تصویربرداری یک تومور عصبی را شناسایی کند، پزشک شما ممکن است نمونه کوچکتری  (بیوپسی) را از تومور شما برای تجزیه و تحلیل بردارد. بسته به اندازه و مکان تومور، ممکن است در طی بیوپسی شما نیاز به بیهوشی موضعی یا عمومی داشته باشید. گاهی اوقات این تنها راه تعیین این است که آیا تومور سرطانی است یا نه.
• بیوپسی عصبی. اگر وضعیتی نظیر نوروپاتی پیشرفته محیطی یا  بزرگ شدگی اعصاب که شبیه تومورهای عصبی هستند داشته باشید، پزشک شما ممکن است بیوپسی عصبی را برای شما در نظر بگیرد.
  تومورهای عصبی محیطی غیر معمول هستند. در صورت تشخیص و درمان آنها با پزشک خود مشورت کنید. در صورت نیاز، به دنبال مشاوره با ارتوپد فوق تخصص جراحی تومورهای استخوان و بافت نرم باشید

شکل ۱-

شکل ۲-

شکل ۳-

درمان

درمان تومور عصبی محیطی شما بستگی به نوع تومور شما، و اینکه کدام عصب ها و بافت ها درگیری  دارند، متفاوت است. گزینه های درمان تومورهای عصبی محیطی عبارتند از:

نظارت بر سیر طبیعی تومور

اگر تومور شما در مکان هایی قرار دارد که باعث می شود جراحی تومور آسیب بیشتری به شما وارد نماید تا باقیماندن آن،  یا اینکه تومور کوچک، با رشد  آهسته و همراه با علایم ناچیز یا بدون علائم است، نظارت بر سیر طبیعی تومور درمان عاقلانه ای است.

شما بررسی های منظم را انجام می دهید و ممکن است هر چند ماه یکبار CT یا MRI را تکرارکنید تا ببینید آیا تومور شما رشد می کند یا خیر.

عمل جراحی

برای حذف تومور عصبی محیطی، ممکن است نیاز به عمل جراحی داشته باشید. هدف جراحی حذف کامل تومور بدون آسیب رساندن به بافت سالم و اعصاب است. هنگامی که این امکان پذیر نیست، جراحان تا حد ممکن هر چه بتوانند از تومور خارج می کنند.

تکنیک ها و ابزارهای جدید به جراحان  اجازه می دهند تا تومورهایی را که قبلا در دسترس نبودند، به دست آورند. میکروسکوپ های با قدرت بالا که در میکروسکوپ جراحی استفاده می شوند، تشخیص تومور از بافت سالم را آسان تر می کنند. پزشکان همچنین می توانند عمل جراحی اعصاب را کنترل کنند، که به حفظ بافت سالم کمک می کند(شکل ۲).

جراحی می تواند به علت محل و اندازه تومور عصبی محیطی شما سبب آسیب عصبی و معلولیت شود. این خطرات اغلب بر اساس اندازه و محل تومور و رویکرد جراحی مورد استفاده  متفاوت است. برخی تومورها  پس از جراحی بدلیل ماهیت مهاجمی که دارنددوباره رشد می کنند.

درمان فعلی

تومورهای بدخیم با درمان ه ایاستاندارد برای تومورهای سرطانی  مانند جراحی، شیمی درمانی و پرتودرمانی درمان می شوند. تشخیص و درمان اولیه مهمترین عوامل در نتیجه خوب است. تومورها ممکن است پس از درمان دوباره تکرار شوند

توانبخشی پس از عمل

پس از جراحی، ممکن است نیاز به توانبخشی فیزیکی داشته باشید. پزشک شما ممکن است از یک بریس یا یک آتل استفاده کند تا دست و پا ی شما را در موقعیتی قرار دهد که به شما کمک کند تا بهبود یابید. فیزیوتراپ ها و کار درمانگران می توانند به شما کمک کنند که عملکرد و تحرک از دست رفته را باز یابید .

عوارض جانبی

هر دو تومور عصب محیطی غیر سرطانی و سرطانی می توانند اعصاب را فشرده و منجر به عوارض شوند، برخی از آنها ممکن است دائمی باشند:

ضعف و اختلال حس در منطقه آسیب دیده
از دست دادن عملکرد در منطقه آسیب دیده
مشکلات  تعادل
درد طولانی مدت یا دائمی