پارگی تاندون آشیل

 مقدمه

تاندون آشیل  قویترین و بزرگترین تاندون بدن است. این تاندون عضلات ماهیچه ساق پا را به استخوان پاشنه شما متصل می کند و هنگامی که شما راه می روید، می دوید و پرش می کنید، از آن استفاده می کنید.

گرچه تاندون آشیل میتواند در مقابل فشارهای شدید ناشی از دویدن و پرش مقاومت کند، ولی می تواند مستعد آسیب باشد. گسستگی تاندون یک پاره شدن و جدا شدن الیاف تاندون است به طوریکه تاندون دیگر نمیتواند عملکرد طبیعی خود را انجام دهد.

پارگی تاندون آشیل  آسیب دیدگی است که در پشت پای پای شما تاثیر می گذارد. این به طور عمده در افرادی که ورزش های تفریحی بازی می کنند، اتفاق می افتد، اما می تواند برای هر کسی اتفاق بیفتد. تاندون آشیل یک بند فیبر قوی است که عضلات پشت قوای خود را به استخوان پاشنه خود متصل می کند. اگر تاندون آشیل تان را از بین ببرید، می تواند به طور کامل یا فقط بخشی از پارگی (پارگی) باشد. اگر تاندون آشیل شما پاره شود، ممکن است یک پاپ را بشنوید و به دنبال درد شدید در پشت مچ پا و پایینی که احتمالا بر روی توانایی شما برای پیاده روی صحیح تاثیر می گذارد. اغلب جراحی برای تعمیر پارگی انجام می شود. با این حال، برای بسیاری از افراد، درمان غیر جراحی نیز درست عمل می کند

علائم

 اگرچه ممکن است علائم یا علائم با پارگی تاندون آشیل وجود داشته باشد، اکثر مردم:

• احساس لگد خوردن از پشت. 
• درد احتمالا شدید. 
• تورم در نزدیکی پاشنه.  
• ناتوانی در خم کردن پا به پایین درپا ی مبتلا هنگام راه رفتن.
• عدم توانایی ایستادن روی انگشتان پا ی مبتلا.
• صدای پارگی یا ضربه زدن به طناب هنگام وقوع آسیب.

علت پارگی تاندون آشیل

تاندون آشیل شما به شما کمک می کند که پای خود را به سمت پایین فشار دهید، روی انگشتانتان بلند شوید و پای خود را هنگام راه رفتن به زمین فشار دهید تا گام بلند تری  بردارید. تقریبا هر بار که شما راه می روید و پای خود را حرکت می دهید به این تاندون وابسته اید. پارگی معمولا در بخشی از تاندون رخ می دهد که حدود ۶ سانتی متر از نقطه اتصال آن به استخوان پاشنه بالاتر است. این بخش از تاندون بدلیل دارا بودن جریان خون ضعیف ممکن است مستعد پارگی باشد .  همچنین این ضعیف بودن جریان خون می تواند توانایی آن را برای ترمیم محدود نماید.

پارگی تاندون آشیل اغلب ناشی از افزایش ناگهانی استرس بر  تاندون آشیل است. مثالهای معمول عبارتند از:

• افزایش یافتن شرکت در فعالیت های ورزشی، به ویژه در ورزش هایی که شامل پریدن است.
• سقوط از ارتفاع
• افتادن داخل چاله

فاکتورهای خطرساز

عواملی که ممکن است خطرپارگی تاندون آشیل را افزایش دهند عبارتند از:

• سن. اوج سن پارگی تاندون آشیل ۳۰ تا ۴۰ سالگی است.
• جنسیت. پارگی تاندون آشیل تا پنج برابر بیشتر از مردان در مقایسه با زنان رخ می دهد.
• ورزشهای تفریحی آسیب های تاندون آشیل اغلب در ورزش هایی رخ می دهد که شامل دویدن، پریدن و شروع و توقف ناگهانی(استارت زدن و استپ کردن) هستند. این ورزش ها مانند فوتبال، بسکتبال و تنیس می شوند.
• تزریق استروئید پزشکان بعضی اوقات استروئیدها را به یک مفصل مچ پا تزریق می کنند تا درد و التهاب را کاهش دهند. با این حال، چنانچه این دارو بداخل تاندون تزریق شود این دارو می تواند تاندون های نزدیک را تضعیف کند و با پارگی های تاندون آشیل ارتباط داشته باشد.
• برخی از آنتی بیوتیک ها. آنتی بیوتیک های فلوروکینولون مانند سایپروفلوکساسین (Cipro) یا لووفلوکساسین (Levaquin)، خطر پارگی تاندون آشیل را افزایش می دهند.
• چاقی وزن بیش از حد باعث بیشتر شدن احتمال پارگی می شود

پیشگیری

برای کاهش احتمال بروز مشکلات تاندون آشیل، این نکات را دنبال کنید:

• کشش و تقویت تاندون آشیل. کشیدن تاندون خود را تا زمانی که شما احساس کشش قابل توجه، اما نه درد دارید ادامه دهید. از کشیدن ناگهانی تاندون پرهیز نمایید.تمرینات تقویت کننده بدن ممکن است به عضله و تاندون کمک کند که نیروی بیشتری را جذب کند و از آسیب دیدن جلوگیری کند.
• تمرینات خود را متفاوت کنید ورزش های متفاوتی با تأثیرات بالا مانند راه رفتن، ورزش های کم اثر مانند راه رفتن، دوچرخه سواری و شنا. اجتناب از فعالیت هایی که باعث ایجاد استرس بیش از حد در تاندون آشیل شما می شوند مانند فعالیت های تپه ای و پریدن.
• مکانی را که برای دویدن برمیگزینید با دقت انتخاب کنید.  از سطوح سخت یا لغزنده اجتناب کنید . لباس ورزشی مناسب برای تمرین در  آب و هوای سرد داشته باشید و از کفش های ورزشی راحت  با کف نرم و سایز مناسب برای دویدن طولانی استفاده نمایید.
• افزایش شدت تمرین به آرامی. آسیب تاندون آشیل معمولا پس از افزایش شدید و ناگهانی سطح تمرینات قبلی رخ می دهد.مسافت، مدت زمان و فرکانس تمرینات ورزشی خود را تا حداکثر ۱۰ درصد در هفته، و نه بیشتر، افزایش دهید.

تشخیص

شکل ۱- MRI  از بیمار با پارگی آشیل.

در طول امتحان فیزیکی، پزشک شما پای تان را برای حساسیت و تورم بررسی می کند. پزشک شما ممکن است بتواند شکاف تاندون خود را احساس کند، در صورتی که کاملا شکسته شود. پزشک ممکن است از شما بخواهد روی صندلی برهنه یا روی شکم خود قرار دهید و پاهای خود را در انتهایجدول امتحان آویزان کنید. ممکن است او پس از آن عضله گوساله خود را فشرده کند تا ببیند آیا پا شما به طور خودکار انعطاف پذیر خواهد بود. اگر اینطور نیست، احتمالا تاندون آشیل تان را شکسته اید. اگر یک سؤال در مورد میزان آسیب تاندون آشیل وجود داشته باشد – آیا آن را به طور کامل یا فقط بخشی پاره شده است – دکتر شما ممکن است اسکن اولتراسوند یا MRI را سفارش دهد. این روش های بدون درد ایجاد تصاویر از بافت های بدن شما است(شکل۱).

درمان

درمان پارگی تاندون آشیل  اغلب به سن، سطح فعالیت و شدت آسیب شما وابسته است. به طور کلی افراد جوان و فعالتر، به ویژه ورزشکاران، تمایل به جراحی برای ترمیم تاندون آشیل کاملا پاره را انتخاب می کنند، در حالی که افراد مسن بیشتر به درمان های غیر جراحی مراجعه می کنند. مطالعات اخیر، با این حال، اثربخشی نسبتا مساوی هر دو نوع درمان جراحی و غیر جراحی را نشان داده اند.

درمان غیر جراحی

شکل ۲

این روش معمولا شامل موارد زیر است:

• استراحت کردن تاندون با استفاده از عصا
• اعمال یخ به منطقه
• مصرف داروهای ضد درد
• بی حرکت نگه داشتن مچ پا  به مدت چند هفته اول، معمولا با یک بوت یا گچ کوتاه پا در حالی که پا بطرف پائین تمایل دارد(شکل۲) . 

درمان غیر جراحی از ریسک های مرتبط با جراحی مانند عفونت اجتناب می کند. با این حال، یک رویکرد غیر جراحی ممکن است شانس خود را برای پارگی دوباره افزایش دهد و بهبودی می تواند طولانی تر  و بازگشت به ورزش دیر ترشود، اگرچه مطالعات اخیر نشان می دهد که نتایج مطلوب در افرادی که به صورت غیر جراحی تحت درمان قرار می گیرند نیز دیده میشود.

عمل جراحی

این روش معمولا شامل برش در پشت پای بیمار و دوختن تاندون پاره شده است. بسته به شرایط تاندون پاره شده، تعمیر ممکن است با سایر تاندون ها تقویت شود. عوارض می تواند شامل عفونت و آسیب عصبی باشد. روش های حداقل تهاجمی میزان آلودگی را نسبت به روش های باز کاهش می دهد.

توانبخشی

پس از هر درمان، شما باید تمرینات فیزیوتراپی را برای تقویت عضلات پا و تاندون آشیل انجام دهید. اکثر مردم طی چهار تا شش ماه به فعالیت قبلی خود باز می گردند. پس از آن مهم است که آموزش قدرت و ثبات ادامه یابد، زیرا بعضی از مشکلات می توانند تا یکسال باقی بمانند. یک نوع توانبخشی شناخته شده به عنوان توانبخشی عملکردی نیز بر هماهنگی بخش های مختلف بدن و نحوه حرکت شما تمرکز دارد. هدف این است که شما را به بالاترین سطح فعالیت به عنوان یک ورزشکار یا در زندگی روزمره  برساند.