شکستگی استابولار

شکستگی تنه استخوان ران (استخوان ران شکسته)
۲۴ آبان ۱۳۹۸
شکستگی مچ
۲۴ دی ۱۳۹۸

تعریف

شکستگی استابولار شکستگی در قسمت سوکت مفصل “توپ و سوکت” هیپ  است. این شکستگی های  شایع نیستند – آنها بسیار کمتر از شکستگی های ناحیه فوقانی استخوان ران رخ می دهند.

بیشتر شکستگی استابولار ناشی از نوعی برخورد پر انرژی مانند تصادف ماشین است. در بسیاری از مواقع بیماران صدمات اضافی دارند که نیاز به درمان فوری دارند.

در تعداد کمتری از موارد، یک برخورد کم انرژی مانند افتادن ساده از وضعیت ایستاده، ممکن است در یک فرد مسن که دارای استخوان های ضعیف تری است، باعث شکستگی استابولار شود.

درمان شکستگی استابولار اغلب شامل جراحی برای ترمیم آناتومی طبیعی هیپ و تثبیت مفصل  است.

 

آناتومی

هیپ یکی از بزرگترین مفاصل بدن است. این یک مفصل “توپ و سوکت” است. سوکت توسط استابولوم تشکیل شده است که بخشی از لگن است. توپ سر استخوان ران است که انتهای فوقانی استخوان ران محسوب می شود.

سطوح استخوانی توپ و سوکت با غضروف مفصلی پوشانده شده است – یک ماده صاف و لغزنده که استخوان را محافظت کرده و آنها را زیرسازی می کند و حرکت آنها را آسان می کند.

 رباط ها یک استخوان را به استخوان دیگر وصل می کنند. این رباط ها به عملکرد و پایداری مفصل لگن، بدون اینکه سر استخوان ران از سوکت خارج شود، کمک می کنند.

اعصاب عمده، رگ های خونی و بخش هایی از روده، مثانه و اندام های تولید مثل همه از داخل یا نزدیک لگن می گذرند. این ساختارها گاه به دلیل صدمه به استابولوم می توانند آسیب ببینند.

 

توصیف

شکستگی استابولار انواع متفاوتی دارد. به عنوان مثال، استخوان می تواند مستقیماً درون سوکت شکسته شود یا در بسیاری از قسمتها خرد شود. هنگامی که استابولوم شکسته شود، ممکن است سر استخوان ران دیگر به طور محکم در سوکت قرار نگیرد و سطح غضروف هر دو استخوان احتمال دارد آسیب ببیند.

اگر مفصل نامنظم یا ناپایدار باقی بماند، آسیب مداوم غضروف به سطوح ممکن است به آرتروز منجر شود.

شدت

شدت جراحت به عوامل مختلفی بستگی دارد، از جمله:

  • تعداد و اندازه قطعات شکستگی

  • مقداری که هر قطعه خارج از مکان قرار گرفته (جابجا شده) – در بعضی موارد، انتهای شکسته استخوان ها به اندازه کافی مرتب قرار می گیرند. در شکستگی های شدیدتر، ممکن است شکاف بزرگی بین قطعات شکسته وجود داشته باشد، یا قطعات ممکن است روی هم قرار بگیرند.

  • آسیب دیدگی به سطوح غضروف هم استابولوم و هم سر استخوان ران.

  • آسیب دیدگی به بافت های نرم اطراف مانند عضله، تاندون ها، اعصاب و پوست.

اگر استخوان به گونه ای شکسته شود که قطعات استخوان از پوست بیرون بزنند یا زخم به استخوان شکسته شده نفوذ کند، به شکستگی “باز” ​​یا ترکیبی گفته می شود. این نوع شکستگی به ویژه جدی است زیرا، پس از پاره شدن پوست، ممکن است عفونت در زخم و استخوان ایجاد شود. برای جلوگیری از عفونت درمان فوری لازم است.

شکستگی باز استابولوم بسیار نادر است زیرا مفصل هیپ به خوبی با بافتهای نرم پوشانده شده است. هنگامی که این نوع شکستگی ها اتفاق می افتند، معمولاً نتیجه آسیب های بسیار پر انرژی هستند.

 

الگوی صدمات

آناتومی لگن پشتیبانی استخوانی را برای هر دو سوکت هیپ جلویی (قدامی) و پشتی (خلفی) مهیا می کند. پزشکان تعدادی از الگوهای مختلف شکستگی استابولار را شناسایی کرده اند. این الگوهای شکستگی بر اساس:

  • محل – مانند شکستگی در ستون قدامی (جلو) یا خلفی (پشت) استابولوم یا ناحیه اطراف دیواره استخوانی استابولوم

  • جهت گیری شکستگی –

شکستگی استابولار همچنین می تواند در ترکیبی از الگوها رخ دهد. دانستن شدت و الگوی خاص شکستگی به پزشک شما در تعیین درمان کمک می کند.

شایعترین شکستگی استابولار عبارتند از:

شکستگی دیواره خلفی

علت

شکستگی استابولار هنگامی ایجاد می شود که نیرویی سر استخوان ران را به استابولوم بکوبد. این نیرو را می توان از زانو منتقل کرد (مانند ضربه زدن به زانو در مقابل داشبورد در برخورد مستقیم با اتومبیل) یا از کنار (مانند سقوط از نردبان به پهلو طور مستقیم بر روی لگن ). بسته به جهت یک نیرو، گاهی اوقات سر استخوان ران از سوکت هیپ رانده می شود ، جراحتی به نام دررفتگی هیپ.

هنگامی که شکستگی بوسیله انرژی زیاد ایجاد می شود، بیماران اغلب خونریزی گسترده را تجربه می کنند و صدمات جدی دیگری نیز دارند که نیاز به توجه فوری دارد.

شکستگی استابولار بعضی اوقات در اثر ضعف یا پوکی استخوان ایجاد می شود. این حالت در بیماران مسن شایعتر است که استخوان های آنها از پوکی استخوان ضعیف شده است. اگرچه این بیماران اغلب صدمات دیگری ندارند، اما ممکن است مشکلات پزشکی پیچیده ای مانند بیماری قلبی یا دیابت را داشته باشند.

علائم

استابولوم شکسته تقریباً همیشه دردناک است. درد با حرکت بدتر می شود.

اگر آسیب دیدگی عصب نیز رخ داده باشد، بیمار ممکن است احساس بی حسی، عدم تواناایی حرکت پا یا احساس سوزن شدن در زیر پا کند.

 

بررسی های پزشکی

اقدامات بخش اورژانس

به دلیل شدت علائم، بیماران مبتلا به شکستگی های ناشی از ترومای پرانرژی تقریباً همیشه به مراکز مراقبت فوری یا اورژانس برای درمان اولیه منتقل می شوند.

اگر شکستگی ناشی از سانحه پرانرژی باشد، ممکن است صدماتی به سر، قفسه سینه، شکم یا پاها وارد شده باشد. اگر خونریزی قابل توجهی وجود داشته باشد، ممکن است منجر به شوک شود – یک وضعیت تهدید کننده زندگی که منجر به نارسایی اندام می شود.

معاینه بدنی

پزشک معاینه دقیق لگن، باسن و پاها را انجام می دهد. او همچنین بررسی خواهد کرد که آیا شما می توانید مچ پا و انگشتان پا را حرکت دهید و در کف پای خود حس داشته باشید یا خیر. در بعضی موارد، اعصاب ممکن است همزمان با شکستگی استابولوم آسیب ببینند.

پزشک شما همچنین بقیه بدن شما را با دقت مورد معاینه قرار می دهد تا مشخص شود که آیا صدمات دیگری دریافت کرده اید یا خیر.

مطالعات تصویربرداری

رادیوگرافی ساده. این روش تصاویری از ساختارهای متراکم مانند استخوان ها را ارائه می دهند. برای شکستگی استابولار از چندین زاویه مختلف رادیوگرافی گرفته می شود تا الگوی شکستگی و چگونگی بیرون زدگی استخوان ها (جابجایی) را نشان دهد.

اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT). به دلیل آناتومی پیچیده لگن، معمولاً سی تی اسکن برای شکستگی استابولار سفارش داده می شود. اسکن تصویری دقیق تر و مقطعی از مفصل هیپ را به پزشک شما ارائه می دهد و می تواند در برنامه ریزی قبل از عمل مفید باشد.

 

درمان

پزشک شما هنگام برنامه ریزی درمانی موارد مختلفی را در نظر می گیرد، از جمله:

  • الگوی خاص شکستگی

  • مقدار جابجا شدگی استخوان

  • وضعیت کلی سلامتی شما

درمان غیر جراحی

برای شکستگی های پایدار که استخوان ها در آنها جابجا نشده باشد، ممکن است درمان غیر جراحی توصیه شود. همچنین ممکن است برای بیمارانی که در معرض خطر بیشتری برای عوارض جراحی هستند، توصیه شود. به عنوان مثال، بیماران مبتلا به پوکی استخوان شدید، خرد شدگی شدید شکستگی استابولوم، بیماری های قلبی یا سایر نگرانی های پزشکی که احتمال دارد نتوانند جراحی را تحمل کنند.

درمان غیر جراحی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

کشش اسکلتی بوسیله پین: در این روش با کارگذاری پین در قسمت پایینی استخوان ران و آویزان کردن وزنه به آن پزشک سعی میکند تا فشار را از روی قطعات شکستگی استخوانی بردارد. این روش ممکن است بمدت چند هفته و بعنوان درمان داِئمی شکستگی استابولوم مورد استفاده قرار گیرد.

وسایل کمکی پیاده روی. برای جلوگیری از تحمل وزن روی پا، پزشک ممکن است توصیه کند که تا ۳ ماه – یا تا زمانی که استخوانهای شما به طور کامل بهبود یابد، از عصا یا واکر استفاده کنید.

وسایل کمکی موقعیت پا. اگر پزشک شما نگران ناپایداری مفاصل است – قسمت سر استخوان ران به داخل لغزیده یا از سوکت خارج می شود – ممکن است موقعیت مفصل هیپ شما را با کاهش مقدار مجاز خم کردن آن محدود کند. وسیله ای برای قرار گرفتن پا، مانند بالش دور نگه دارنده پاها یا بی حرکت کننده زانو می تواند به شما در حفظ این محدودیت ها کمک کند.

داروها. پزشک ممکن است برای تسکین درد، دارویی را تجویز کند، نظیر داروی ضد انعقاد خون (رقیق کننده خون) برای کاهش خطر ایجاد لخته شدن خون در رگهای پا.

درمان جراحی

بیشتر شکستگیهای استابولار با جراحی درمان می شوند. از آنجا که شکستگی استابولار به سطح غضروف استخوان آسیب می زند، هدف مهم جراحی بازگرداندن سطح صاف و لغزنده هیپ است.

در طی عمل، پزشک شما آناتومی طبیعی مفصل هیپ را ترمیم می کند – قطعات استخوان را همتراز می کند تا سطح استابولوم را به حالت اول برگرداند، و سر استخوان ران را درون سوکت لگن قرار می دهد.

زمان بندی عمل. بیشتر شکستگی های استابولار نیاز نیست که اورژانسی عمل شوند. ممکن است پزشک معالج عمل را چند روز به تأخیر بیاندازد تا مطمئن شود وضعیت کلی شما پایدار است و شما برای انجام این عمل آمادگی دارید. این مدت بهتر است حدود چهار روز از زمان حادثه فاصله داشته باشد.

در این مدت، پزشک ممکن است پای شما را در کشش اسکلتی قرار دهد تا شکستگی را بیحرکت کرده و از صدمه یا آسیب اضافی به سوکت هیپ جلوگیری کند. در کشش اسکلتی، یک  پین در استخوان ران یا استخوان درشت نی کارگذاری  می شود. وزنه متصل به پین ​​به آرامی کشیده می شود و قطعات استخوان شکسته تا حد ممکن در حالت طبیعی نگه داشته می شود. برای بسیاری از بیماران، کشش اسکلتی باعث تسکین درد نیز می شود.

جااندازی باز و تثبیت داخلی

در حین جراحی، قطعات استخوانی جابجا شده ابتدا در تراز طبیعی قرار می گیرند (کاهش می یابند). سپس پزشک شما صفحات و پیچ های فلزی را به سطوح بیرونی استخوان وصل می کند تا در حین بهبود، قطعات را در کنار هم نگه دارد.

بسته به محل شکستگی، پزشک شما برش را در امتداد قسمت جلویی، کناری و یا پشت باسن شما ایجاد می کند. گاهی اوقات، ترکیبی از رویکردها یا یک رویکرد جایگزین استفاده می شود.

تعویض کامل مفصل ران

در بعضی موارد، استابولوم به حدی آسیب دیده است که تعمیر یا بازسازی آن بعید است که بتواند نتیجه بلند مدت خوبی را ارائه دهد. در این شرایط، پزشک ممکن است تعویض کامل مفصل ران را توصیه کند. در این روش غضروف های مفصلی و استخوان آسیب دیده برداشته شده و قسمت های مصنوعی (پروتز) جایگزین می شوند.

هر زمان ممکن باشد، پزشک قبل از انجام تعویض کامل مفصل ران، استخوان ها را با استفاده ار پیچ و پلیت(پلاتین) در تراز طبیعی خود قرار  دهد. با این حال، اگر این امکان پذیر نباشد، پزشک ممکن است این روند را برای مدت زمانی به تأخیر بیندازد تا اجازه دهد ابتدا شکستگی در وضعیت غیر همتراز خود بهبود یابد. وی سپس تعویض مفصل ران را انجام می دهد – سوکت نامنظم مفصل ران را با پروتز کلی لگن جایگزین می کند.

پزشک شما در تعیین اینکه جایگزینی کامل مفصل ران مناسب ترین روش درمانی باشد، از جمله سن و میزان فعالیت شما در نظر می گیرد.

 

بهبود

مدیریت درد

بعد از عمل، احساس درد خواهید کرد. این حالت یک بخش طبیعی از روند بهبود است. پزشک و پرستاران شما برای کاهش درد شما کار می کنند، این کمک می تواند به شما در بهبود سریع تر و توانبخشی بیشتر برای عمل جراحی کمک کند.

داروها معمولاً برای تسکین درد کوتاه مدت پس از عمل تجویز می شوند. انواع مختلفی از داروها برای کمک به مدیریت درد از جمله مواد مخدر، داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) و بی حسی موضعی وجود دارد. پزشک شما ممکن است از ترکیبی از این داروها برای بهبود درد و همچنین به حداقل رساندن نیاز به مواد افیونی استفاده کند.

آگاه باشید که اگرچه مواد افیونی بعد از عمل به تسکین درد کمک می کند، اما این داروها مواد مخدر هستند و می توانند اعتیاد آور باشند. وابستگی به مواد افیونی و مصرف بیش از حد آن در ایران وبسیاری از کشورهای پیشرفته منجمله ایالات متحده به یک مسئله مهم بهداشت عمومی تبدیل شده است. استفاده از مواد مخدر فقط طبق دستور پزشک مهم است. به محض اینکه درد شما شروع به بهبود پییدا می کند، مصرف مواد افیونی را متوقف کنید. اگر درد شما در طی چند روز از عمل جراحی بهبود نیافته است، با پزشک خود مشورت کنید.

تحمل وزن

بیشتر بیماران برای مدت زمانی به عصا یا واکر احتیاج دارند. برای برخی از بیماران، تحمل وزن جزئی پس از ۶ تا ۸ هفته مجاز است. تحمل وزن کامل  تا بهبود شکستگی مجاز نخواهد بود، که معمولاً بین ۳ تا ۴ ماه طول می کشد. شما ممکن است نیاز به استفاده از عصا یا کمک پیاده روی برای مدت زمان طولانی تری داشته باشید.

پیروی از دستورالعمل های خاص پزشک برای تحمل وزن بسیار مهم است. راه رفتن روی پای مصدوم شما قبل از بهبودی یا شرکت زود هنگام در فعالیتهای بدنی ممکن است باعث تغییر مکان شکستگی شود. این می تواند به عدم یکنواختی در سوکت هیپ یا بی ثباتی مکرر در مفصل ران منجر شود.

فیزیوتراپی

با وجود محدودیت های تحمل وزن، پزشک ممکن است حرکت زودهنگام را تشویق کند. این به معنای بلند شدن از رختخواب و انجام هر اندازه ممکن از فعالیت با رعایت محدودیت های مخصوص تحمل وزن است. در بسیاری از موارد، یک فیزیوتراپ دستورالعمل هایی درباره نحوه شروع ایمن حرکت و استفاده از عصا یا واکر را ارائه می دهد.

با گذشت زمان شما تمرین های دیگری را نیز یاد خواهید گرفت تا به شما در ایجاد قدرت و استقامت کمک کند تا بتوانید بهتر فعالیت های روزانه خود را انجام دهید.

فعالیت های ورزشی و بدنسازی

اگر هدف شما از سرگیری فعالیت های ورزشی یا آمادگی جسمانی است، پزشک شما را به سمت پیشرفت تدریجی به فعالیت های پرتحرک تر راهنمایی می کند. این نکته را باید بدانیم که به دلیل ماهیت پیچیده بسیاری از شکستگی های استابولار، بسیاری از بیماران قادر به بازگشت به سطح فعالیت های قبل از آسیب نیستند.

پزشک شما زمان مناسب شروع فعالیتهای کم تنش مانند شنا و یا سوار شدن به دوچرخه ثابت را به شما خواهد گفت. با این حال، بازگشت به فعالیت های ورزشی پرمخاطره می تواند از ۶ تا ۱۲ ماه طول بکشد.

 

 

عوارض

حتی وقتی عمل جراحی موفقیت آمیز باشد، برخی از بیماران عوارضی را تجربه می کنند که ممکن است منجر به نیاز به جراحی اضافی شود.

عفونت

اگرچه پیشرفت های مربوط به درمان و تکنیک های جراحی استریل به جلوگیری از عفونت های بعد از عمل کمک می کند، اما گاهی اوقات عفونت محل جراحی رخ می دهد.

این عفونت ها ممکن است در نزدیکی سطح پوست در اطراف محل برش یا در قسمتهای عمیق زخم جراحی ایجاد شود. عفونتهای سطحی معمولاً به مدت ۱ تا ۲ هفته با آنتی بیوتیک ها درمان می شوند. عفونت های عمیق تر می توانند عوارض درمانی بیشتری ایجاد کنند و ممکن است منجر به عفونت هایی شوند که درمان آن دشوار است. آنها معمولاً برای تمیز کردن کامل زخم ۴ تا ۶ هفته پس از عمل، به یک عمل جراحی و همچنین دوره طولانی تر آنتی بیوتیک ها نیاز دارند.

لخته شدن خون

تحرک شما بعد از عمل محدود خواهد شد. این می تواند جریان خون طبیعی را در پاهای شما کند کرده و خطر لخته شدن خون را افزایش دهد. در بعضی موارد، لخته خون می تواند از دیواره ورید خلاص شود و به ریه ها سفر کند. به این امر آمبولی ریوی گفته می شود و می تواند تهدید کننده زندگی باشد.

پزشک شما ممکن است برای جلوگیری از ایجاد لخته های خون در رگ های عمیق پاهای شما، یک رقیق کننده خون تجویز کند.

آرتریت پس از سانحه

حتی در صورت موفقیت آمیز بودن درمان، شکستگی استابولار می تواند به سطح صاف مفصل صدمه وارد کند و باعث شود که در مدت بهبودی یا حتی سالها بعد از آسیب دیدگی ورم مفاصل ایجاد شود. با گذشت زمان، غضروف مفصلی که از مفصل محافظت می کند از بین می رود و منجر به افزایش درد و سفتی می شود.

آرتریت پس از سانحه می تواند مانند سایر اشکال استئوآرتریت درمان شود – با فیزیوتراپی، وسایل کمکی راه رفتن، داروها و تغییر در شیوه زندگی. در موارد شدید که فعالیت را محدود می کند، جایگزینی کامل مفصل ران ممکن است بهترین گزینه برای تسکین علائم باشد.

آسیب عصب سیاتیک

عصب سیاتیک عصبی بزرگی است که در نزدیکی پشت مفصل لگن عبور می کند. این عصب از حرکت و حس پا پشتیبانی می کند. عصب سیاتیک در بیشتر درطی صدمات اولیه یا بندرت در حین جراحی می تواند آسیب ببیند.

بیشتر اوقات، آسیب به عصب سیاتیک منجر به “افتادگی پا” می شود ، وضعیتی که بیمار در هنگام راه رفتن قادر به بلند کردن مچ پا یا انگشتان پا از کف زمین نیست. صدمات عصبی می توانند در شدت و میزان بهبودی متغیر باشند. این صدمات معمولا بهبود می یابند هرچند احتمال بهبود کامل آنها کم است.

تشکیل استخوان هتروتوپیک(نابجا)

یک مشکل نادر که ممکن است بعد از عمل ایجاد شود، رشد استخوان در ماهیچه ها، تاندون ها و رباط ها در اطراف سوکت هیپ است. به این حالت تشکیل استخوان هتروتوپیک گفته می شود. وقتی این اتفاق بیفتد، استخوان در جایی که نباید باشد رشد می کند و می تواند باعث ایجاد سفتی شود که به طور مستقیم با وضعیت غضروف سوکت لگن ارتباط ندارد. در مواردی که مقدار استخوان اضافی به اندازه کافی زیاد باشد که باعث دخالت در انعطاف پذیری و عملکرد شود، ممکن است نیاز به برداشتن جراحی باشد.

نکروز آواسکولار(سیاه شدن سر استخوان)

جریان خون به استخوان می تواند در هنگام آسیب دیدگی مختل شود. حتی با ترمیم جراحی موفقیت آمیز، اگر جریان خون طبیعی و تغذیه لازم برای حفظ سلامت استخوان مختل شود، سلولهای استخوانی می میرند. به این حالت نکروز آواسکولار گفته می شود.

یک شکستگی استابولار می تواند منجر به نکروز آواسکولار در سر استخوان ران و همچنین استابولوم شود. با از بین رفتن سلولهای استخوانی، استخوان به تدریج خرد می شود و ، به همراه غضروف آن فرو می ریزد. بدون این غضروف صاف، استخوان بر روی استخوان ساییده می شود و منجر به افزایش درد، آرتروز و از دست دادن حرکت و عملکرد می شود.

 

عواقب

به طور معمول ۹ تا ۱۲ ماه طول می کشد تا یک شکستگی استابولوم به طور کامل بهبود یابد. نتایج درمان بسته به موارد زیر از بیمار به بیمار دیگر متفاوت خواهد بود:

  • الگو و شدت شکستگی

  • سایر آسیب های مرتبط با سانحه

  • سن و کیفیت استخوان بیمار

  • سلامت عمومی بیمار از جمله وضعیت سیگار کشیدن. تحقیقات نشان می دهد که استعمال دخانیات (شامل سیگار و قلیان)می تواند باعث کندی بهبودی استخوان شود و خطر عوارض دیگر را بشدت افزایش دهد.

به دلیل ماهیت جدی شکستگی استابولار – و همچنین احتمال بروز عوارض طولانی مدت – بسیاری از بیماران قادر به بازگشت به همان سطح فعالیتی که قبل از آسیب دیدگی دارند، نیستند. ممکن است بیماران به بیش از یک عمل جراحی برای بازیابی توانایی راه رفتن مناسب نیاز داشته باشند.

پاسخ دهید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *